Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Φλοίσβος

Πολυ-τελής ο ήχος ο βραδινός
της θάλασσας.
Ακρολογούμαι προσπαθώντας να τον καταλάβω.
Πότε τον ακούω ανάλαφρο,
φλοίσβο μεθυστικό, που τον ονόμασαν.
Εύχαριν και ανέμελο νεανία
που παιγνιδίζει στο σώμα της πρώτης νιότης.
Άλλοτε πάλι
τον προσλαμβάνω βαρύ,
απειλητικώς σοβαρό,
οργισμένο και κατσούφη πενηντάρη,
χαμένο στο παιγνίδισμα της τελευταίας επιτυχίας.
Ακρολογούμαι προσπαθώντας να τον καταλάβω.
Ήχος στους δίσκους της πρώτης Γραμμικής,
σύμβολο σημαίνον στους παλαιούς, εκείνους.
Ακροπατώ στην υγρή του υπόσταση,
ύστατη προσπάθεια.
Απλώνεται επιδεικτικά, λοιδορώντας την επιθυμία μου.
Και μου λέει:
"φσρρλλ,φσρρλλ"
Έτσι τον άκουσα.
Έτσι, τον άκουσα.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στον αέρα της πλάνης.
Θαρρώ πως σε χάνω
για πάντα τώρα πια...
Θαρρώ πως με χάνεις...
Η ανάσα τελείωσε,
το φτερούγισμα κόπηκε
στον αέρα της πλάνης...
Οι αγάπες μας,
νόθα από-παιδα,
άγκυρες σκουριασμένες
βαλτώνουν τώρα
σε φύκια κι απόνερα...
Βιάστηκα να σου δώσω
το χέρι μου,
τη σπίθα που άναψε μέσα μου,
το μεθύσι των στίχων μου...
Κι εσύ τρόμαξες στην ανέμελη ομορφιά
στη διάφανη οπτική διαρκών "ατοπημάτων",
φοβήθηκες μην εκτραπείς,
μην ακούσεις χτύπους αλλόκοτους
και διαβείς ατραπούς απελεύθερους...

Μην ξορκίσεις για πάντα την ομηρία
πού σε δένει στο χθες... και στο τίποτα...

Ας μην είναι «εύσχημη» η απάντηση στο Φλοίσβο…
άλλωστε το ά-σχημον το παράδοξα ελεύθερον
Καλημέρα…

Ανώνυμος είπε...

Το σχόλιο είναι πολύ καλύτερο από το σχολιαζόμενο κείμενο!

Ανώνυμος είπε...

πρόκειται για μια καθαρά ποιητικού τύπου κλοπή... μπες στο images google «στον αέρα της πλάνης» η εικόνα είναι ακόμα πιο μαγική

Ανώνυμος είπε...

Το είδα. Πολύ καλός ο Τάκης Τσαντήλας.

Ανώνυμος είπε...

«όταν κι ένας από ΄μας απουσιάζει
α ρ γ ε ί ένα χρόνο ο κόσμος»
-ελπίζω να μη ξαναδιαλέξει το δρόμο του χαμού το αργοπορημένο σχόλιο για την εν μέρει επιστροφή του Χρονοποιού-

Αυτή η σιγή του Γενάρη ... δε μιλιέται... Ας είναι... Την αφουγκραζόμαστε... αυτή την οδυνηρή ά-λογη απουσία που πάντα μας ταξιδεύει... έτσι όπως το βλέμμα στο θαλασσινό καλαντάρι:
«οι μέρες του Γενάρη έχουν μάτια
που κλέβουνε το φως και το σκορπούν
τα δειλινά σε έρημα δωμάτια
εκείνων που θυμούνται κι αγαπούν»