Ο κήπος

Στο μελαγχολικό σου κήπο
βγήκες και σήμερα να μυρίσεις τη ζωή σου.
Σουρούπωσε πάλι
και βγήκες να περπατήσεις
ανάμεσα στα σχεδόν πλαστικά λουλούδια σου.
Κι εσύ πάντα τα ακούς ,
άλλωστε πάντα άκουγες τη μυρωδιά τους.
Κι αυτά γελούσαν σαν άφηνες τα βήματά σου
στ’ απλωμένα τους χρώματα.
Σ’εκείνα τα φαντακτερά, πειστικά χρώματα.
Και τα μονοπάτια τους πέτρινα
με τσιμεντένιους αρμούς.
Τι που στεναχωριόσουν πως δεν είχαν
μεγάλα λασάνια;
Τι που τα πότιζες με το στοιχειό της καρδιάς σου;
Τι που καλούσες τον ήλιο να τα γεννήσει;
Ο άνεμος έκανε τα λουλούδια σου σαρκοφάγα.
Σπαρακτικά σαρκοφάγα.
Σαρκαστικά σπαρακτικά.