Σίγουρα είναι εκεί,στην κόκκινη, ξύλινη κούνια του νηπιαγωγείου.Την κατέθεσες πριν καν περάσουν τρία καλοκαίρια
που σαν αντράκι σε λάθος κεφάλι
χανόσουν σε έναν κόσμο μεγάλων
γεμάτο παιδιά.
«Άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο
στις 32 του άλλου του μηνός»
Δεν έπεσες ποτέ από τραμπάλα
ούτε γρατσούνισες το γόνατο
κυλώντας στην τσουλήθρα.
Μετέωρος πάντα στην κούνια του χρόνου
χαμένος σ’ένα αιώνιο μπρος πίσω.
«Άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο
στις 32 του άλλου του μηνός»
Σίγουρα είναι εκεί.
στην κόκκινη κούνια του νηπιαγωγείου
πλάι στην κλεμμένη αλήθεια σου,
στη γραμμή του ανόητου ταξιδιού σου,
μέσα στο τρισδιάστατο παραμύθι της ζωής σου.
«Άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο
στις 32 του άλλου του μηνός»
