Μαύρισε η αλήθεια σε μια λευκή μοναξιά.
Αλήθεια, υπάρχεις;
Δεν θα απαντήσει κανείς;
Αληθές το ψεύδος σου
ή ψευδής η αλήθεια σου, ζωή;
Ντράπηκαν τα ερωτήματα
και κρύφτηκαν στο σθένος τους.
Αληθής είναι μόνο η λήθη σου.
Λίθινη αλήθεια σε πέτρωσε.
Αστεία είσαι ζωή μα ποιος να γελάσει;
Κι ο θεός κλόουν θλιβερός
κλαίει στο πάρτι του.
5 σχόλια:
Ο πόνος γεννάει στίχο.Ο Θέος είναι και άνθρωπος
"Αληθής είναι μόνο η λήθη σου"
Δεν είναι λίγο κι αυτό, δεν είναι λίγο... Γιατί εδώ μπορεί να βρίσκεται όλη η σοφία της, οι αντοχές που της επιτρέπουν να πηγαίνει μπροστά ή τουλάχιστον να πηγαίνει κάπου...
"Αληθές το ψεύδος σου ή ψευδής η αλήθεια σου, ζωή";
Ποια ζωή;Η δική μας,των άλλων,η αιώνια,η χειροπιαστή;
Ζωή εν απουσία...
Χρόνια Πολλά!
όμορφα τα κενά ανάμεσα στους στίχους (εκτός εκείνο το πεισματικό δέσιμο της αρχής)...σαν ακροβατικά στο κενό εκεί στο τσίρκο της ζωής...ή σχοινοβασία ανάμεσα σ΄ένα α......λ....η........θ....ει......αή μήπως α.....λ....ι...θ.....ι...α
ή λ.....η......θ............η
...λ....ι.....θ.......
"αστειότητες.
κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.
....
όσο δε ζεις να μ΄αγαπάς.
ναι ναι μου φτάνει το αδύνατον.
κι άλλοτε αγαπήθηκα απ΄αυτό.
όσο δε ζεις να μ΄αγαπάς.
διότι νέα σου δεν έχω.
και αλίμονο αν δε δώσει
σημεία ζωής το παράλογο."
... Τί είναι, όμως, ο εαυτός;
Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε.
Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο
δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος,
αλλά η απώλεια του παρελθόντος.
Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου,
παρούσα στη ζωή ...
[Μίλαν Κούντερα]
Σηκώνω τις ασήκωτες α-λήθειες της ζωής μου να μετρήσω την αξία της.
Φοβούμαι μη λησμονήσω τις μέρες μου που διάβηκαν με τους κορυδαλλούς.
Δεν έχω όνειρα, μονάχα μνήμη:γέλασα, χαμογέλασα, έμαθα, έκλαψα, ίδρωσα, αηδίασα, φχαριστήθηκα και πόνεσα ευτυχώς.
Δύο οι οδοί, διαλέγω τον ανήφορο.
Μη χάσω το παρελθόν μου και χαθώ
Δημοσίευση σχολίου