Θηρευτής απτών αισθήσεωνάρτι αφιχθείς εκ του μηδενός
επί Θήρας.
Περιπατητής στα δρομάκια
της αφής σου
που φιδοσέρνονται στην πλάτη
τ’ ουρανού σου.
Σ’ άγγιξα, Στρόγγυλη αγάπη
κι έγινε Κυκλάδα ο νους
κοντά σου.
Άγγιγμα ευλαβικό, άκαυτης λάβας
φλεγόμενου νου.
Στον ολετήρα των θεών,
τέτοια που είσαι
Ειρήνη, Σαντορίνη,
καρδιά ηφαίστειο που σκέφτεται
δεν θα σταματήσεις ποτέ.
Χατίρι παντοτινό
σ’ ένα ρέκβιεμ της στιγμής.
Στον ολετήρα του μυαλού,
Ειρήνη, Σαντορίνη,
όλα φαντάζουν δυνατά.
Οσφραίνομαι τη μουσική σου
συναισθησία μαγική
στο ίδιο αστέρι ναυαγοί.
Απ’την Καλντέρα του μυαλού
πηδώ στην καληνύχτα σου
salto immortale
στον κρατήρα του γαλανού φιλιού σου.
Μακριά από ανθρώπους,
πάνω από θεούς
Αγιά Ειρήνη θα σε πω.
3 σχόλια:
Τελικά την έκλεισα την γαλάζια πόρτα σου
"τι να την κάνω εγώ την πραγματικό-
τητα, σκέφτηκα -εγώ έχω τ' όνειρο"
Ο Γιώργης Παυλόπουλος απαντά στον Τάσο Λειβαδίτη:
"Ένας ταξιδιώτης
αποκοιμιέται πάνω στ'άλογό του
και βλέπει στ'όνειρό του
πως τάχα το ταξίδι του
είναι ένα όνειρο
που το βλέπει κοιμισμένος
πάνω στ'άλογο του."
και η Δημουλά βάζει τα πράγματα στη θέση τους:
"Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο.
Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πιά δεν θα ήταν όνειρο.
Θά ‘ταν γεράματα."
Δημοσίευση σχολίου