Υετός

Ήλιοι του πρωινού μου,
ανατολές ψυχής στη δύση των ανθρώπων,
ηλιοβασιλέματα μιας πνιγμένης ανάσας,
νοτιάδες μιας κλεμμένης αλήθειας,
ζέφυροι ξανθών αισθήσεων,
απηλιώτες, φέρτε μου απόψε σαν υετό
την Ανατολή.

Εν Κέρω

Καίριο κτύπημα
ανθρώπων και θεών
στην πλάτη του Αυλητή σου.
Άγνωστη στην άγονη γραμμή σου.
Εν καιρώ ειρήνης
άνθρωποι και θεοί, αγριοκάτσικα στη ράχη σου
κέρωσαν τα στήθη σου.
Γη μήτηρ πρώτη,
αιώνιο ευχαριστώ,
Χαιρετώ την ταπεινή υπεροψία σου,
Αρπιστής θλιμμένος στο δικό σου βράχο
που φθονεί την υπεροπτική ανυπαρξία του
και ευτυχής, σε βλέπει να χαμογελάς
στη γόνιμη γραμμή της πανσελήνου σου.

Απτά επί Θήρας

Θηρευτής απτών αισθήσεων
άρτι αφιχθείς εκ του μηδενός
επί Θήρας.
Περιπατητής στα δρομάκια
της αφής σου
που φιδοσέρνονται στην πλάτη
τ’ ουρανού σου.
Σ’ άγγιξα, Στρόγγυλη αγάπη
κι έγινε Κυκλάδα ο νους
κοντά σου.
Άγγιγμα ευλαβικό, άκαυτης λάβας
φλεγόμενου νου.
Στον ολετήρα των θεών,
τέτοια που είσαι
Ειρήνη, Σαντορίνη,
καρδιά ηφαίστειο που σκέφτεται
δεν θα σταματήσεις ποτέ.
Χατίρι παντοτινό
σ’ ένα ρέκβιεμ της στιγμής.
Στον ολετήρα του μυαλού,
Ειρήνη, Σαντορίνη,
όλα φαντάζουν δυνατά.
Οσφραίνομαι τη μουσική σου
συναισθησία μαγική
στο ίδιο αστέρι ναυαγοί.
Απ’την Καλντέρα του μυαλού
πηδώ στην καληνύχτα σου
salto immortale
στον κρατήρα του γαλανού φιλιού σου.
Μακριά από ανθρώπους,
πάνω από θεούς
Αγιά Ειρήνη θα σε πω.