Σίγουρα είναι εκεί,στην κόκκινη, ξύλινη κούνια του νηπιαγωγείου.Την κατέθεσες πριν καν περάσουν τρία καλοκαίρια
που σαν αντράκι σε λάθος κεφάλι
χανόσουν σε έναν κόσμο μεγάλων
γεμάτο παιδιά.
«Άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο
στις 32 του άλλου του μηνός»
Δεν έπεσες ποτέ από τραμπάλα
ούτε γρατσούνισες το γόνατο
κυλώντας στην τσουλήθρα.
Μετέωρος πάντα στην κούνια του χρόνου
χαμένος σ’ένα αιώνιο μπρος πίσω.
«Άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο
στις 32 του άλλου του μηνός»
Σίγουρα είναι εκεί.
στην κόκκινη κούνια του νηπιαγωγείου
πλάι στην κλεμμένη αλήθεια σου,
στη γραμμή του ανόητου ταξιδιού σου,
μέσα στο τρισδιάστατο παραμύθι της ζωής σου.
«Άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο
στις 32 του άλλου του μηνός»
2 σχόλια:
Ανόητο ταξίδι.
Από τον καιρό "της ξύλινης κούνιας του νηπιαγωγείου" μέχρι "το μελαγχολικό σου κήπο".
Ήξεις - ΑΦΙΞΕΙΣ...και σε κάνει σοφότερο (κι άλλο;)
Μεταμορφώθηκες σε άριστο ταξιδιώτη! Η απόδειξη; Αποσκευές σου μόνο η μουσική σου (που λέει πάντα τις κλεμμένες αλήθειες μας) και το μαξιλάρι σου με το βαθύ πηγάδι (το ξέρεις ότι κατοικώ κι εγώ εκεί κι ας φοβάμαι τόσο φωτεινό σκοτάδι).
Ταξίδι, κούνιες, κήποι πλαστικοί, σοφία, μουσική, μεταφυσικά μαξιλάρια: και τα όνειρά σου μαγικά να γίνονται μαγεμένα ξόμπλια...
"...κάθε ταξίδι είναι γυρισμός"
(σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε)
Δημοσίευση σχολίου