Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Όνειρο ξόμπλι


Στον πράσινο μύθο των ματιών σου
απόψε αποκοιμήθηκα
στο μαξιλάρι της ψυχής σου,
ψυχή μου
στης ανάσας σου το δρόμο παρασύρθηκα
πληγή χαρούμενη στον ήλιο ολόδική μου

Κι ονειρεύτηκα πως γύριζα το βράδυ
κι εσύ τάχα πως κοιμόσουν καμωνόσουνα
μύριζα τα μαλλιά σου μέσα στο σκοτάδι
μόνο όταν σε φιλούσα πια κοιμόσουνα

Με της μαμάς το κασκόλ σε τύλιγα
μη σε φιλήσω και χαθώ
στο λαιμό, δακρυσμένο ξόμπλι φύλαγα
για να περάσω της ζωής τον άσχημο καιρό

Τότε θυμήθηκα την τσιγγάνα την τρελή
σε μια γωνιά στη Σόλωνος με βρήκε
πως η αγάπη μας θα είναι παντοτινή
γιατί δεν θα την ζήσουμε ποτέ, μου είπε

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σε αγαπώ επειδή είσαι τέλειος; Ή είσαι τέλειος επειδή σε αγαπώ;
Εγωιστική σχιζοφρένεια...

Ανώνυμος είπε...

Τραγουδάς τη μουσική της ψυχής μου: αρμονικά παράφωνη!

Ανώνυμος είπε...

όνειρα ξόμπλια κάνουν κι εμάς αλαφιασμένους να αναρωτιόμαστε "όνειρο ήτανε;" κ μετά να σιγοτραγουδάμε "όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια"...
εμείς, που χάψαμε τον αντικατοπτρισμό:) και είπαμε "όπως είσαι μείνε"...
όχι, δεν θα κάνουμε τον καθρέφτη κομμάτια... τον κρατάω φυλαχτό και σε κοιτώ στα μάτια...
όχι όχι έτσι μ΄αρέσει καλύτερα, άλλωστε είναι πιο αληθινό: καθρέφτη, σε κοιτάω στα μάτια

Γιώργος Κολοκοτρώνης είπε...

Αυτή η αιώνια επερώτηση. Αυτή μας κρύβει τον καθρέφτη.