Ανατέμνοντας

Αγάπη με ένα πόδι
τρέχεις να προλάβεις
αλήθεια τι;
Με μάτι που βασκάνει
πίνακας τρομακτικός της Κάλο.
Με αυτί κομμένο
μουσική σε φτηνό μπουρδέλο.
Με μύτη Σιρανό
βραδινές μυρωδιές
πόρνης χουρμαδιάς.
Με χείλη σκασμένα
φιλί στα κέρατα
μαυροφορούσας έχιδνας.
Με λαιμό τραχειοτομής
τροφή αμάσητη σε σήψη.
Με ώμους συντετριμμένους
σάκα σκισμένη
λασπωμένου σκολιαρόπαιδου.
Με πνευμόνια άραχνα
αέρας κουβαλητής
οσμής πτωμάτων.
Αγάπη με μυαλό αίγας αβύζαχτης
τρέχεις να προλάβεις
αλήθεια τι;

Ρόλοι

Προσωπεία με χθόνιο γέλιο
γερασμένοι ρόλοι, γελασμένων υποκριτών.
Πώς θα βγεις από την καταχνιά;
Ένα πρωί, μια νύχτα.
Έχεις να ξυπνήσεις πρωί, να κυνηγήσεις το τέλος.

Μεταμορφώσεις

Η νύχτα πέφτει.
Δεν ξέρω πού.
Να πήγαινα να την σηκώσω
μπας και χτύπησε στον ώμο.
Να την πιάσω απ΄το φεγγάρι,
να της τραγουδήσω ένα νανούρισμα.
Κι ας μην κοιμηθεί.
Να της βγάλω το μαύρο της φόρεμα,
να φανεί το λευκό της πόδι.
Να ξεβάψω τα μαύρα της χείλη,
να ξεπροβάλουν οι λευκές της λέξεις.
Να φυσήξω τα μαύρα σύννεφα της,
να πέσουν οι λευκές βροχές της.
Να αγγίξω την κόκκινη καρδιά της,
να χορέψουν οι λευκές αγάπες μου.

Φθορά

Επανέρχομαι στο Φθινόπωρο.
Περιμένω να έρθει κι εκείνο.
Κι ας μην έχω κανένα κοχύλι
να του φυσήξω την αλήθεια.
Κι ας βγαίνει πάντα ο ήλιος
να ξετυλίγει τη λήθη.