Ομίχλη

Μινωίτισσα μάνα η καταχνιά

κατέβηκε στα μάτια

και φώναξε ξανά

ποιος είναι ο θεός

όπως δεν το φώναξε ποτέ

κανείς παπάς ή διάκος.

Ασήκωτη αλήθεια

έστειλε τους ανθρώπους

για ύπνο.

Ακρόπολη

Ομορφιά ακραία

θλίψη άκρατη

ευτυχία κραταιά.

Σχήματα οξύμωρα.

Μέτρον άρρωστον

Μέτρησε και σήμερα τους αγιοβασίληδες
και βρήκε πως ξεπάγιασαν
σε φωτισμένα μπαλκόνια.

Μέτρησε και σήμερα τον άνθρωπο
και βρήκε πως έπεσαν οι τιμές.

Μέτρησε και σήμερα το θεό
και βρήκε πως δεν πιστεύει στον άνθρωπο.

Μέτρησε και σήμερα το χρόνο
και βρήκε πως του λείπουνε
λίγες λέξεις ακόμα.
Κάποιες που δεν έχει πει
κάποιες που δεν έχει ακούσει.

Γέννα άθλια

Ανυποψίαστη περνάει η ζωή

κι ο θάνατος σαρκάζει

τις γενέθλιες μέρες μας.

Απόψε λέω να πάω πολύ μακριά.
Στον κόσμο μου.

Ανατέμνοντας

Αγάπη με ένα πόδι
τρέχεις να προλάβεις
αλήθεια τι;
Με μάτι που βασκάνει
πίνακας τρομακτικός της Κάλο.
Με αυτί κομμένο
μουσική σε φτηνό μπουρδέλο.
Με μύτη Σιρανό
βραδινές μυρωδιές
πόρνης χουρμαδιάς.
Με χείλη σκασμένα
φιλί στα κέρατα
μαυροφορούσας έχιδνας.
Με λαιμό τραχειοτομής
τροφή αμάσητη σε σήψη.
Με ώμους συντετριμμένους
σάκα σκισμένη
λασπωμένου σκολιαρόπαιδου.
Με πνευμόνια άραχνα
αέρας κουβαλητής
οσμής πτωμάτων.
Αγάπη με μυαλό αίγας αβύζαχτης
τρέχεις να προλάβεις
αλήθεια τι;

Ρόλοι

Προσωπεία με χθόνιο γέλιο
γερασμένοι ρόλοι, γελασμένων υποκριτών.
Πώς θα βγεις από την καταχνιά;
Ένα πρωί, μια νύχτα.
Έχεις να ξυπνήσεις πρωί, να κυνηγήσεις το τέλος.

Μεταμορφώσεις

Η νύχτα πέφτει.
Δεν ξέρω πού.
Να πήγαινα να την σηκώσω
μπας και χτύπησε στον ώμο.
Να την πιάσω απ΄το φεγγάρι,
να της τραγουδήσω ένα νανούρισμα.
Κι ας μην κοιμηθεί.
Να της βγάλω το μαύρο της φόρεμα,
να φανεί το λευκό της πόδι.
Να ξεβάψω τα μαύρα της χείλη,
να ξεπροβάλουν οι λευκές της λέξεις.
Να φυσήξω τα μαύρα σύννεφα της,
να πέσουν οι λευκές βροχές της.
Να αγγίξω την κόκκινη καρδιά της,
να χορέψουν οι λευκές αγάπες μου.

Φθορά

Επανέρχομαι στο Φθινόπωρο.
Περιμένω να έρθει κι εκείνο.
Κι ας μην έχω κανένα κοχύλι
να του φυσήξω την αλήθεια.
Κι ας βγαίνει πάντα ο ήλιος
να ξετυλίγει τη λήθη.

Υετός

Ήλιοι του πρωινού μου,
ανατολές ψυχής στη δύση των ανθρώπων,
ηλιοβασιλέματα μιας πνιγμένης ανάσας,
νοτιάδες μιας κλεμμένης αλήθειας,
ζέφυροι ξανθών αισθήσεων,
απηλιώτες, φέρτε μου απόψε σαν υετό
την Ανατολή.

Εν Κέρω

Καίριο κτύπημα
ανθρώπων και θεών
στην πλάτη του Αυλητή σου.
Άγνωστη στην άγονη γραμμή σου.
Εν καιρώ ειρήνης
άνθρωποι και θεοί, αγριοκάτσικα στη ράχη σου
κέρωσαν τα στήθη σου.
Γη μήτηρ πρώτη,
αιώνιο ευχαριστώ,
Χαιρετώ την ταπεινή υπεροψία σου,
Αρπιστής θλιμμένος στο δικό σου βράχο
που φθονεί την υπεροπτική ανυπαρξία του
και ευτυχής, σε βλέπει να χαμογελάς
στη γόνιμη γραμμή της πανσελήνου σου.

Απτά επί Θήρας

Θηρευτής απτών αισθήσεων
άρτι αφιχθείς εκ του μηδενός
επί Θήρας.
Περιπατητής στα δρομάκια
της αφής σου
που φιδοσέρνονται στην πλάτη
τ’ ουρανού σου.
Σ’ άγγιξα, Στρόγγυλη αγάπη
κι έγινε Κυκλάδα ο νους
κοντά σου.
Άγγιγμα ευλαβικό, άκαυτης λάβας
φλεγόμενου νου.
Στον ολετήρα των θεών,
τέτοια που είσαι
Ειρήνη, Σαντορίνη,
καρδιά ηφαίστειο που σκέφτεται
δεν θα σταματήσεις ποτέ.
Χατίρι παντοτινό
σ’ ένα ρέκβιεμ της στιγμής.
Στον ολετήρα του μυαλού,
Ειρήνη, Σαντορίνη,
όλα φαντάζουν δυνατά.
Οσφραίνομαι τη μουσική σου
συναισθησία μαγική
στο ίδιο αστέρι ναυαγοί.
Απ’την Καλντέρα του μυαλού
πηδώ στην καληνύχτα σου
salto immortale
στον κρατήρα του γαλανού φιλιού σου.
Μακριά από ανθρώπους,
πάνω από θεούς
Αγιά Ειρήνη θα σε πω.

Ψυχή

Σίγουρα είναι εκεί,
στην κόκκινη, ξύλινη κούνια του νηπιαγωγείου.Την κατέθεσες πριν καν περάσουν τρία καλοκαίρια
που σαν αντράκι σε λάθος κεφάλι
χανόσουν σε έναν κόσμο μεγάλων
γεμάτο παιδιά.

«Άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο
στις 32 του άλλου του μηνός»

Δεν έπεσες ποτέ από τραμπάλα
ούτε γρατσούνισες το γόνατο
κυλώντας στην τσουλήθρα.
Μετέωρος πάντα στην κούνια του χρόνου
χαμένος σ’ένα αιώνιο μπρος πίσω.

«Άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο
στις 32 του άλλου του μηνός»

Σίγουρα είναι εκεί.
στην κόκκινη κούνια του νηπιαγωγείου
πλάι στην κλεμμένη αλήθεια σου,
στη γραμμή του ανόητου ταξιδιού σου,
μέσα στο τρισδιάστατο παραμύθι της ζωής σου.

«Άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο
στις 32 του άλλου του μηνός»

Παρηχήσεις

Παράφωνες οσμές στο άσπρο γείσο
δύσοσμοι ήχοι στο κρύο γυαλί
ανασασμοί βαριοί, υπόκωφοι
ανυπέρβλητοι όγκοι παντού.

Σε λίγο η συνέχεια
τώρα η ανέχεια
παρήχηση παρηγοριάς
γραίας ζωής.

Μια σεμνότυφη γεροντοκόρη
κι ένα περίεργο ανθρωπάκι
λαθραναγνώστες στο σκοινί.
Μη βλέπεις παντού εχθρούς
άκουσέ τους προσεκτικά.

Ανέξοδη, άδοξη, αδιέξοδη.
Παρήχηση ζωής
άσχημης κι ασχημονούσας.

Όνειρο ξόμπλι

Στον πράσινο μύθο των ματιών σου
απόψε αποκοιμήθηκα
στο μαξιλάρι της ψυχής σου,
ψυχή μου
στης ανάσας σου το δρόμο παρασύρθηκα
πληγή χαρούμενη στον ήλιο ολόδική μου

Κι ονειρεύτηκα πως γύριζα το βράδυ
κι εσύ τάχα πως κοιμόσουν καμωνόσουνα
μύριζα τα μαλλιά σου μέσα στο σκοτάδι
μόνο όταν σε φιλούσα πια κοιμόσουνα

Με της μαμάς το κασκόλ σε τύλιγα
μη σε φιλήσω και χαθώ
στο λαιμό, δακρυσμένο ξόμπλι φύλαγα
για να περάσω της ζωής τον άσχημο καιρό

Τότε θυμήθηκα την τσιγγάνα την τρελή
σε μια γωνιά στη Σόλωνος με βρήκε
πως η αγάπη μας θα είναι παντοτινή
γιατί δεν θα την ζήσουμε ποτέ, μου είπε

Ο κήπος

Στο μελαγχολικό σου κήπο
βγήκες και σήμερα να μυρίσεις τη ζωή σου.
Σουρούπωσε πάλι
και βγήκες να περπατήσεις
ανάμεσα στα σχεδόν πλαστικά λουλούδια σου.
Κι εσύ πάντα τα ακούς ,
άλλωστε πάντα άκουγες τη μυρωδιά τους.
Κι αυτά γελούσαν σαν άφηνες τα βήματά σου
στ’ απλωμένα τους χρώματα.
Σ’εκείνα τα φαντακτερά, πειστικά χρώματα.
Και τα μονοπάτια τους πέτρινα
με τσιμεντένιους αρμούς.
Τι που στεναχωριόσουν πως δεν είχαν
μεγάλα λασάνια;
Τι που τα πότιζες με το στοιχειό της καρδιάς σου;
Τι που καλούσες τον ήλιο να τα γεννήσει;
Ο άνεμος έκανε τα λουλούδια σου σαρκοφάγα.
Σπαρακτικά σαρκοφάγα.
Σαρκαστικά σπαρακτικά.